Klaas Burger. Na het bezoek in zijn studio weet ik eigenlijk nog steeds niet zo goed wie deze man is. Wel heb ik genoeg indrukken van hem gekregen door de gesprekken die hij voerde met iedereen. Hij vroeg mij als eerste waar mijn interesse lag binnen de journalistiek. Ik gaf antwoord, maar veel dieper dan dat ging het niet. Naar mate de anderen aan de beurt kwamen werden de vragen steeds persoonlijker en de gesprekken steeds dieper. Sommige vragen die hij stelde, stelde hij door zichzelf van tevoren vast in te dekken. Dit kwam bij mij over als een soort vrijbrief om een vraag te stellen die misschien op het randje van ongepast zat. “Misschien ben ik nu aan het projecteren MAAR….”. Er zat enig vooroordeel in sommige benaderingen. Vooroordeel is misschien niet de goede beschrijving, verwachtingen past denk ik beter. Ik kreeg tijdens de gesprekken het gevoel alsof er naar een bepaald antwoord werd gestreefd terwijl dit mogelijk niet de wending was die een medestudent voor ogen had toen de eerste vraag werd gesteld: op wat voor gebied in de journalistiek ben je geïnteresseerd?
Het is een gedurfde manier van interviewen. Als het al interviewen genoemd mag worden. De manier waarop het gesprek soms verliep, daar had ik soms moeite mee. Maar ik merkte wel dat een gesprek voeren op deze manier misschien meer oplevert dan wanneer je het in een interview vorm giet. Klaas kreeg een hoop losgepeuterd bij ons en dat terwijl we de man pas een paar minuten kenden.
Naderhand legde ik een link met Sander Schimmelpenninck. In 2022 ben ik naar zijn College Tour geweest en bij hem kreeg ik hetzelfde gevoel. Een man met heel veel kennis. Hij weet dondersgoed waar hij het over heeft en beseft zich goed in welke positie hij zich bevindt, maar spreekt zichzelf af en toe uit over dingen terwijl hij zich daar tegelijkertijd voor indekt. Het vast goed proberen te praten zonder daadwerkelijk al iets te hebben gezegd. Frustrerend.