Ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Froukje Feenstra. Ik ben afgelopen februari mijn derde jaar begonnen na een half jaar maatwerk te hebben gedaan. Ik heb gekozen voor het Nimbin traject om meer van Nederland te zien. En dan bedoel ik niet per se qua steden of provincies, maar eerder de verschillende mensen, bedrijven en visies. Ik wilde even niet met vijf vragen naar een interview gaan. Antwoorden krijgen en daar dan een productie maken.
Een specifieke leeswijzer voor mijn blogs heb ik niet. Ik heb niet voor elk bezoek dat we hebben gehad een blog geschreven. Bij de ontmoetingen die iets met deden heb ik wel iets geschreven. Soms zit er ook een blog tussen die niks met iets van de activiteiten te maken heeft, maar is het iets wat ik buiten Nimbin ben tegengekomen en waar ik dan iets van vond.
Misschien komen jullie er tijdens het lezen achter dat ik van veel dingen wat vind. Gemma heeft mij hierop ook geattendeerd nadat ze mijn blog over de IGJ las en gaf me de tip iets minder bevooroordeeld te schrijven en ook de andere kant te bekijken. Dit advies heb ik proberen mee te nemen in mijn volgende blogs.
Ik ben geen steady wekelijkse blogger geweest de afgelopen weken. Veel bezoeken waren erg interessant en intensief. Door de hoeveelheid uitstapjes per week en de intensiteit van sommige bezoeken werd mijn hoofd af en toe overvol. Dan hoor ik jullie denken: dan moet je juist gaan bloggen! Zo werkte mijn hoofd helaas niet. Ik wist vaak niet waar ik moest beginnen. Vandaar dat mijn blogs niet op chronologische volgorde staan.
Ik heb voor mijn blogs met name mijn notitieboekje gebruikt. Per bezoek maakte ik aantekeningen van de informatie die we kregen, dingen die me opvielen of interessante quotes. Dit ging in het begin niet van harte. Ik moest weer even wennen aan het idee van pen en papier en opschrijven wat je ziet, denkt en hoort. Ik heb met mezelf afgesproken bij elk bezoek gewoon maar mee te schrijven en niet te veel na te denken over of het wel goed is wat ik opschrijf. Dat nadenken over of het wel goed genoeg is, komt van mijn perfectionistische trekjes. Dat hielp bij het bloggen ook niet mee. Het notitieboekje is dus een helpende factor geweest om dit enigszins los te laten.
Wat heb ik tijdens Nimbin geleerd?
- Kijk om je heen
Door minder gefocust en gericht op pad te gaan, merkte ik dat ik beter aan het luisteren was naar wat de sprekers te vertellen hadden. Als ik naar mijn interviews voorheen kijk, weet ik dat ik op mijn blaadje alvast aan het kijken was naar de rest van mijn vragen zonder de tijd te nemen en te luisteren naar mijn bron. Bij de interviews die ik na Nimbin heb gedaan, heb ik wel de tijd genomen. Ik ben meer in gesprek gegaan en heb pas gekeken naar de rest van mijn vragen wanneer het stil liep.
Door het om me heen kijken, ben ik ook op het onderwerp van mijn productie gekomen. Iets wat me opviel op meerdere plekken door Nederland en in Berlijn en Perugia, namelijk het tekenen van piemels in de openbare ruimte. Als je erover nadenkt is het best een gek beeld, maar omdat het zo vaak gebeurt zien we het amper nog.
- Durf te vragen
Ik denk dat ik voor de hele groep kan spreken als ik zeg dat iedereen heeft durven vragen tijdens dit project. Of in ieder geval geleerd om te durven vragen. Ik zat af en toe mijn observerende zelf te zijn tijdens een bezoek en vond dat we als groep pittige vragen stelden. Het randje werd opgezocht en dat vond ik wel leuk. Ik denk dat we als groep samen ook meer durfden dan individueel. Iedereen luisterde naar elkaar en raakte door de vragen van de ander weer geïnspireerd om daar op in te haken of een andere vraag te stellen.
- Ongemakkelijkheid
Ik heb me ook weleens ongemakkelijk gevoeld bij een bezoek. Omdat we dan op een plek kwamen waar we normaal gesproken nooit (uit onszelf) zouden komen. Of met mensen in gesprek kwamen die we anders nooit zouden spreken. Bij ASML voelde ik me alles behalve op mijn plek. Misschien omdat ik de tour gewoonweg niet snapte en me lichtelijk dom voelde tegenover het veelverdienende personeel.
Ook bij ons bezoek aan ongedocumenteerden voelde ik een licht ongemak waar ik me een beetje voor schaamde. Ik weet niet precies waar het vandaan kwam. Het kan de taalbarrière zijn geweest of misschien wel het idee dat ik het zo goed heb tegenover hen en toch mee mocht eten.
Ik ben blij dat ik dit heb gevoeld. Zo heb ik niet alleen wat van de ander geleerd maar ook wat over mezelf.
Persoonlijke leerdoelen
Ik heb het perfectionistische stuk al toegelicht. Het gewoon maar gaan bloggen zonder dat het perfect hoeft te zijn heeft me geholpen om dit een beetje aan de kant te zetten. Het is me meerdere keren verteld dat mijn blog mijn speeltuin is waar ik kan vallen en opstaan en doen wat ik wil. Dat heb ik ontdekt.
Inhoudelijk heb ik de onderwerpen waar ik al affiniteit mee had voor Nimbin verder opgepakt. Ik heb op filosofie.nl ontdekt en veel gelezen over Freud en Foucault. Aan het boek van Foucault over seksualiteit ben ik nog niet toegekomen. Ik heb de onderwerpen filosofie en seksualiteit dus een beetje samengevoegd.
Een interesse die ik na dit half jaar bij het rijtje kan zetten is de rechtbank. Het proces van Sanda Dia vond plaats in maart. Ik ben bij de eerste dag van de rechtszaak die een week duurde. Het was interessant om te zien hoe het proces van zo’n grote zaak eraan toe gaat. De andere dagen van de week heb ik online gevolgd via een liveblog.
Uitleg productie
Tijdens mijn Nimbin avontuur, waar ik van hot naar her ben gestuurd door heel het land en zelfs naar het buitenland, kwam ik zo hier en daar krabbels en gekalk tegen op een muur, bushokje etc.
Het deed me denken aan de middelbare school. Door het hele schoolgebouw waren ook zulke tekeningen te zien. Puberaal gedrag kan het genoemd worden, het barst namelijk van de hormonen in zo’n gebouw. Maar wat zit er achter zonder het zomaar kinderachtig te noemen? Ik ben het tegengekomen in Perugia bij een bushalte in de bergen, in Paleiskwartier in Den Bosch (een beschaafde wijk zou men zeggen) en in Berlijn ook regelmatig.
Ik wil weten wat er achter deze tekeningen zit. Door mijn filosofie lessen en Grieks lessen op de middelbare school weet ik dat seksualiteit en onderdrukte verlangens een rol spelen in het doen en laten van de mens. Daarom heb ik ervoor gekozen om ook de filosofische en psychologische kant erbij te betrekken tot zover dat mogelijk was.
Ik heb dit vraagstuk aan verschillende bronnen voorgelegd, maar kwam er al snel achter dat het een lastig te beantwoorden vraag is. Voor velen die ik heb benaderd was het een te specifieke vraag. Een vraag waar nog niet veel over na is gedacht bleek. Daarom heb ik het wat breder getrokken zodat ik in ieder geval wat bronnen te spreken kreeg. Ik heb mijn vraagstuk gekoppeld aan seksuele expressie. Mijn begeleider Roy Mevissen heeft me nog gewaarschuwd dat ik hierdoor misschien zou verdrinken in het onderwerp. Ik heb dit proberen te voorkomen door elke bron hoe dan ook de vraag voor te leggen of zij enig idee hadden waarom we piemels tekenen in de openbare ruimte. Ondanks dat zij hier misschien geen ‘goed’ antwoord op hadden.
Elke bron en overigens ook elk persoon die ik de vertelde over mijn vraagstuk had een soort ‘oh ja, nu je het zegt’ momentje. Ook op het internet kon ik niet specifiek onderzoeken of artikelen vinden die mij konden vertellen waarom we piemels tekenen. Vandaar dat er ook geen resoluut antwoord is gekomen uit mijn mini onderzoek. In mijn stuk belicht ik verschillende punten die eventueel te koppelen zijn aan het vraagstuk, zonder er een standvastige conclusie uit te trekken.
In eerste instantie wilde ik een essay schrijven, maar heb dat last minute losgelaten vanwege de vele verschillende aspecten die ik heb benaderd en die mogelijk een bijdrage tot een antwoord konden geven. Ik was begonnen aan het schrijven van het essay, maar toen ik het eenmaal door las vond ik er weinig samenhang in zitten. Vandaar dat ik het heb opgedeeld in verschillende hoofdstukjes. Ik heb ook een nieuwsbericht gemaakt over een verhaal dat ik tegenkwam op internet. Als laatste heb ik mijn foto’s toegevoegd van de getekende piemels die ik ben tegengekomen in de afgelopen weken. Ik zou mijn productie nu meer als een soort mini crossmediaal beschouwen.
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden en of jullie het net zo’n moeilijke vraag vinden als ik. Misschien hebben jullie wel een mogelijk antwoord. Who knows.