Toeristische attracties heb je overal. Je hebt de Eiffeltoren, de Amsterdamse grachten, de Big Ben en het Colosseum. Maar je hebt ook het Anne Frank huis, het concentratiekamp Auschwitz en het Holocaust monument.
Het zijn werken en gebouwen die indruk maken en daar maken we graag een kiekje van. Van het monument zelf, geposeerd ernaast, er tegenaan leunen of een selfie. We maken overal foto’s van. Dat doen we volgens mij al zo lang er camera’s bestaan. Maar waar ligt de grens? Ligt er überhaupt een grens?
Dit vroeg ik mij af toen we met de Nimbin groep in Berlijn waren. Ook wij hebben een tour gedaan langs de vele monumenten en dus ook het Holocaust monument. Een best beladen plek als je het mij vraagt. Wanneer je zonder enige informatie naar dat monument kijkt, wat bijna onmogelijk is voor mij, is het een bizar mooi en abstract kunstwerk. Weet je de geschiedenis en de bedoeling achter het kunstwerk wordt het nog mooier. Ik heb er dan ook zeker een foto van gemaakt. Maar wat ik ook zag, waren poserende mensen en mensen die inderdaad hun selfiestick tevoorschijn haalde om zichzelf met dit monument op de foto te zetten met een peace teken in de lucht.
Is het gek dat ik dit raar vind?
Zouden zij de achtergrond weten? Hebben ze misschien niks gelezen? Misschien is dit hun manier van verwerken? Misschien omdat ze het zo’n mooi en indrukwekkend kunstwerk is, want daar ben ik het mee eens. Maar met het idee dat je het kan beschouwen als graftombes waar de joden in begraven zijn, zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen hier een selfie mee te maken. Ik zou willen weten wat zij denken als ze zo’n foto knippen.