Tijdens de tweede observatieopdracht die ik in de action mocht doen kwam er een mevrouw naar mij toe. Een klein vrouwtje, ze kwam net niet boven mijn een meter zestig uit. Ze droeg een hoofddoek. “Mag ik jou wat vragen?” Ze was op zoek naar de handcrème. “Of ben jij geen medewerker hier?” Om een beeld te schetsen zal ik er maar bij vertellen dat ik op een hoge kruk zat aan de rand van een gangpad. Drie keer raden naast welk product ik zat. Jawel, de handcrème. “Ja in de winter krijg ik altijd van die droge handen. Ik heb thuis heel veel tubes, maar nog geen kleine die ik in mijn tas kan doen. Mag ik trouwens vragen wat je aan het doen bent?”
Nadat ik mijn ‘ik doe de opleiding journalistiek blabla dit is een schoolopdracht blabla’ praatje heb gedaan zegt de mevrouw: “Oh journalistiek! Dat is heel belangrijk tegenwoordig. Maar ze hebben het te weinig over de minderheden vind ik. Ik vertrouw het bijna niet meer terwijl jullie de derde macht zijn.”
Ik weet wat ze bedoelt en besluit haar niet te verbeteren. Ik weet ook dat ze gelijk heeft. Grappig maar ook confronterend dat je zo met je neus op de feiten kan worden gedrukt door een vreemdeling. In de Action notabene.
“Verlies je eigen blik niet!”
De mevrouw loopt richting de kassa mét kleine tube handcrème.